کد مطلب:295147 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:100
فاطمه ی زهرا در شکم مادر، با مادر خود سخن می گفت
عن المفضل بن عمر قال:
«قلت لابی عبداللَّه، جعفر بن محمد صلی اللَّه علیه و آله و سلم: كیف كانت ولاده فاطمه علیهاالسلام قال: نعم ان خدیجه- علیها رضوان اللَّه - لما تزوج بها رسول اللَّه صلی اللَّه علیه و آله و سلم هجرتها نسوه مكه فكن لایدخلن علیها و لا یسلمن علیها و لا یتركن امراه تدخل علیها فاستو حشت خدیجه من ذلك فلما حملت بفاطمه علیهاالسلام صادرت تحدثها فی بطنها و تصبرها و كانت خدیجه تكتم ذلك عن رسول اللَّه صلی اللَّه علیه و آله و سلم فدخل یوما و سمع خدیجه تحدث فاطمه فقال لها: یا خدیجه! من یحدثك؟ قالت: الجنین الذی فی بطنی یحدثنی و یونسنی فقال لها: هذا جبرئیل یبشرنی انها انثی و انها النسمه الطاهره المیمونه و ان اللَّه - تبارك و تعالی - سیجعل نسلی منها و سیجعل من نسلها ائمه فی الامه یجعلهم خلفاءه فی ارضه بعد انقضاء وحیه فلم تزل خدیجه رضی اللَّه عنها علی ذلك...،
مفضل بن عمر گوید: به امام صادق علیه السلام عرض كردم: ولادت فاطمه ی زهرا علیهاالسلام چگونه بوده است؟ فرمودند: آری، وقتی خدیجه علیهاالسلام با پیامبر صلی اللَّه علیه و آله و سلم ازدواج نمود زنان مكه او را ترك كردند، هیچ كس بر او وارد نمی شد، كسی به او سلام نمی كرد و هیچ زنی را آزاد نمی گذاشتند تا با خدیجه علیهاالسلام تماس برقرار نماید.
حضرت خدیجه از این جریان اندوهگین بود. زمانی كه به فاطمه ی زهرا علیهاالسلام باردار شد، او با
مادر خود سخن می گفت و ایشان را به صبر و شكیبایی دعوت می كرد. حضرت خدیجه علیهاالسلام این مطلب را از پیامبر مخفی نمود.
روزی پیامبر صلی اللَّه علیه و آله و سلم داخل منزل شد و سخن گفتن فاطمه ی زهرا علیهاالسلام را با مادرش شنید. پیامبر صلی اللَّه علیه و آله و سلم فرمودند: چه كسی با تو سخن می گفت؟ عرضه داشت: جنینی كه در رحم دارم، با من سخن می گوید و با من مانوس شده است. پیامبر صلی اللَّه علیه و آله و سلم فرمودند: این جبرئیل است، به من بشارت می دهد كه این جنین دختر است و او دختری پاك و بسیار مبارك است. خداوند نسل مرا از او به وجود می آورد و از نسل او پیشوایانی برای این امت به وجود آمده و بعد از انقطاع وحی، خلفای خداوند در زمین خواهند بود. این حالت تا تولد فاطمه ی زهرا علیهاالسلام ادامه داشت. فاطمه ی زهرا علیهاالسلام همیشه با مادر خود سخن می گفت و او را از تنهایی رهایی می بخشید.» [1] .
[1] بحارالانوار ج 16، ص 79، ر 20 از مناقب.